Strona Parafii Mieleszyn

Kategoria: Uncategorized

Msza Papieska

Intencje z Mszy św. za wstawiennictwem św. Jana Pawła II – czerwiec

3 czerwca – Panie Jezu proszę Cię o zdrowie dla moich dziadków, rodziców, siostry i dla mnie.

4 czerwca – św. Janie Pawle II miej w opiece mamę i dzieciątko, które nosi pod sercem. Czuwaj nad nami.

5 czerwca – o Boże łaski dla zespołu parafialnego z Panem Bogiem.

6 czerwca – z podziękowaniem dobremu Bogu za wszelkie dobro w rodzinie z prośba o dalszą opiekę i potrzebne łaski.

7 czerwca – za wstawiennictwem św. Jana Pawła II proszę o potrzebne łaski dla rodziny, której wiele zawdzięczam. Obdarz ją dobry Boże potrzebnymi łaskami i błogosław każdego dnia.

8 czerwca

9 czerwca

10 czerwca

11 czerwca

12 czerwca

13 czerwca

14 czerwca

15 czerwca

16 czerwca

17 czerwca

18 czerwca

19 czerwca

20 czerwca

21 czerwca

22 czerwca

23 czerwca

24 czerwca

25 czerwca

26 czerwca

Ogłoszenia parafialne

Ogłoszenia parafialne Uroczystość Zesłania Ducha Świętego

1. Dziś w Kościele przeżywamy Uroczystość Zesłania Ducha Św., która kończy Czas Wielkanocny. Za tydzień Uroczystość Trójcy Przenajświętszej

2. Dziękuję za złożone ofiary na potrzeby parafii w minioną niedzielę na tacę i do puszki na utrzymanie Seminarium Duchownego w Kaliszu oraz trzem rodzinom za ofiary na prace prowadzone w parafii, a także za datki na utrzymanie naszego cmentarza.

3. Staropolskie Bóg zapłać składam osobom, które wykazują troskę o piękno na cmentarzu parafialnym.

4. Dziękuję jednemu z parafian za pomoc w pracach przy probostwie.

5. Bóg zapłać za posprzątanie świątyni osobom, które wykazują troskę o piękno domu Bożego: Monice Giż, Dorocie Ochockiej, Marcie Ochockiej, Dominikowi Tobisowi.

6. Zapraszam parafian, gości na nabożeństwa majowe, które świadczą o naszej miłości do Boga, Maryi i Ojczyzny w tygodniu o godz. 1700.

7. Jutro, tj. w poniedziałek święto N.M.P. Matki Kościoła, zaś we środę święto Nawiedzenia NMP. We czwartek natomiast święto Jezusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana. Zapraszam do modlitwy w intencji kapłanów oraz o nowe powołania z naszej wspólnoty parafialnej. W tym dniu przypada Dzień Dziecka stąd też nabożeństwo ku czci Bożego Serca ofiarujemy w intencji dzieci z naszej parafii.

8. Serdecznie zachęcam Parafian do udziału w czerwcu w nabożeństwach ku czci Bożego Serca. Nasz udział w nabożeństwach czerwcowych świadczy o naszej miłości do Serca Pana Jezusa, które odprawiane jest po pierwszej Mszy św.

9. W tym tygodniu przypada pierwszy czwartek, pierwszy piątek miesiąca. W czwartek modlitwa i Msza św. w obronie życia w Sanktuarium św. Józefa w Kaliszu transmitowana przez telewizję Trwam i Radio Rodzina. Objazd chorych w sobotę od godz. 900. Spowiedź św. w pierwszy piątek miesiąca po południu od godz. 1630 i Msza św o godz. 1700. Zapraszam na nabożeństwo pierwszosobotnie.

10. W piątek na godz. 1900 zapraszam na Mszę św. za wstawiennictwem św. Jana Pawła II.

11. Trwają prace przy dwóch kapliczkach na terenie naszej parafii. Bardzo dziękuję tym, którzy nadzorują te prace, włączają się w nie na różne sposoby potwierdzając swą właściwą postawę wobec znaków naszej wiary.

12. Wszystkim parafianom, gościom życzę dobrego tygodnia i owoców swej pracy.

Za tydzień decyzją ks. biskupa Damiana Bryla przed kościołami będzie zbiórka do puszek na rzecz kościołów, które są budowane na terenie diecezji kaliskiej.

Zgodnie z tradycją naszej parafii w maju dokonujemy zmian obowiązków grup. Po konsultacjach z Radą Parafialną informuję, że podjęto decyzje: porządkowanie terenu wokół Kościoła i probostwa grupa II – kol. pod lasem p Rafała. Ubieranie Kościoła kwiatami przez rok rodziny państwa: Wilczyńskich, Bienek, Skowrońskich/Strzelczyk, Maciejewskich, Drwalewska, Pokora, Gąsków/Kania, Gnat, Czapnik/Mikoś, Skałeckich. Zapraszam te rodziny na spotkanie we wtorek na godz. 18. Uroczystość Najśw. Ciała i Krwi Pańskiej 8 czerwca. Ołtarze stacyjne i trasa procesji bez zmian. Jednak proszę o pomoc sąsiadów do wspólnego zaangażowania. Ołtarz pod lasem do Mszy św. przygotowuje grupa III p. Piotra i p. Tomasza. Czytania, psalm, modlitwa wiernych grupa IV /grupowy ks. proboszcz. Obrazy i feretony: w tym roku 1 rodzice z róży za dzieci, 2 feretron grupa I prawa strona/grupowi /p. Aneta, p. Andrzej i p. sołtys/. – co roku zmiana, obraz Matki Bożej dziewczęta z parafii klasy 7 i 8, OSP baldachim i asysta. Odpust parafialny będziemy przeżywać 23 VII. Przydział obowiązków podczas Dożynek parafialnych planowanych na 13 VIII: 2 grupa wolne, grupa 3 owoce, grupa 4 czytania, psalm, modlitwa wiernych, grupa 5 wieniec, grupa 6 Mieleszynek chleb i grupa 1 pomoc radzie sołeckiej w ubraniu sceny oraz ołtarza na dożynki.

Kancelaria parafialna czynna:

w poniedziałek 1800do 1830

we środę w godz. 1800do 1830

w sobotę od 830 do 900.

Przynależność do parafii

W związku z częstymi sytuacjami duszpasterskimi w sprawie kompetencji proboszcza względem osób przebywających na terenie jego parafii, przypominam następujące zasady:

Każda osoba uzyskuje własnego proboszcza zarówno przez zamieszkanie stałe jak i tymczasowe (kan. 107 § l KPK). Chodzi tutaj o faktyczne zamieszkanie w danym miejscu, a nie o zapis meldunkowy. Zameldowanie się bowiem w danej miejscowości, nie przesądza jeszcze o faktycznym zamieszkaniu stałym lub tymczasowym tej osoby. Stałe lub tymczasowe zamieszkanie na terenie parafii nazywa się parafialnym. Zamieszkanie stałe (domicilium) w parafii nabywa się takim przebywaniem na terytorium jakiejś parafii, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam na stałe, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo trwało  przez pełnych pięć lat (por. kan. 102 § l). Zamieszkanie stałe nie musi opierać się na nieprzerwanym przebywaniu w danym miejscu. Stąd zamieszkania stałego nie traci się przez czasowe opuszczenie miejsca, jeśli opuszczeniu towarzyszy zamiar powrotu. W razie wątpliwości zamiar pozostania na stałe można wywnioskować z okoliczności zamieszkania.

Zamieszkanie tymczasowe (quasi-domicilium) w parafii nabywa się przez takie przebywanie na terenie jakieś parafii, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam przynajmniej przez trzy miesiące, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo przedłużyło się rzeczywiście do trzech miesięcy (kan. 102 § 2). Zamiar zamieszkiwania przez trzy miesiące można udowodnić na podstawie okoliczności. Może on wynikać np. z faktu podjęcia dłuższej pracy lub studiów. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby osoba fizyczna miała kilka tymczasowych miejsc zamieszkania.

Jeśli osoba nigdzie nie ma ani stałego, ani tymczasowego zamieszkania, nazywamy ją tułaczem (vagus) (kan. 100). Własnym proboszczem tułacza jest proboszcz miejsca, w którym tułacz aktualnie przebywa (kan. 107 § 2). Wiernych należy pouczać o ich przynależności parafialnej i związanych z tym faktem konsekwencjach, a także o tym, że winni oni być znani swemu proboszczowi przez uczęszczanie na nabożeństwa w parafii zamieszkania, przyjęcie odwiedzin duszpasterskich, dokonanie wpisu do kartoteki parafialnej …, albowiem tylko własny proboszcz, jako pasterz powierzonego mu ludu, jest kompetentny do wystawiania wiarygodnej opinii o ich życiu religijnym, np. zaświadczenia stwierdzającego, że dana osoba może być matką lub ojcem chrzestnym, pozwolenia na katolicki pogrzeb, opinii wiarygodności o składających zeznania itp.

Zatem! Każdy kto zamieszkuje na terenie Parafii św. Marii Magdaleny w Mieleszynie winien zgłosić ten fakt w biurze parafialnym, aby nabyć prawo przynależności parafialnej, bowiem fakt zameldowania nie jest potwierdzeniem zamieszkania.

PROBOSZCZ

Intencje Mszalne

Piątek 2 czerwca

Godz. 1700 + Stanisławę Ferdynus – i od Leokadii Cielek z rodz. Nabożeństwo ku czci Serca Pana Jezusa

Godz. 1900 – Msza św. za wstawiennictwem św. Jana Pawła II

Sobota 3 czerwca

Godz. 800 + Zbigniewa Kanię – i od rodz. Kicińskich Nabożeństwo ku czci Serca Pana Jezusa

Godz. 1700 + Eugenię Misiek 1 r. śm.

Niedziela 4 czerwca, Uroczystość Trójcy Przenajświętszej

Godz. 900 + Leszka, Romana, Mariannę Pazków

Godz. 1100 + Różę 1 r. śm, Józefa Popłomyków, Danielę, Tadeusza Piszczatowskich, Zenonę Skał, Jadwigę, Piotra Szukałów

Poniedziałek 5  czerwca

Godz. 1700 + Krystynę Kmiecik – i od Aleksandry Waniek z rodz. Nabożeństwo ku czci Serca Pana Jezusa

Godz. 1730 + Wiesława Maciejewskiego – i od sąsiadów Musiałków

Wtorek 6 czerwca

Godz. 1700 + Zbigniewa Kanię – i od rodz. Michałków Nabożeństwo ku czci Serca Pana Jezusa

Godz. 1730 + Grażynę Cebulę – i od rodz. Figlów, Domańskich z Klatki

Środa 7 czerwca

Godz. 1700 + Arkadiusza Kowalczyka r. śm. Nabożeństwo ku czci Serca Pana Jezusa

Godz. 1730 +

Czwartek 8 czerwca

Godz. 800 + Kazimierza r. śm, Mariannę, Bohdana Grzesiaków, Irenę, Bronisława Cichych, zm dziadków

Godz. 930 – za parafian Procesja

Piątek 9 czerwca

Godz. 1700 + Zenonę Ochocką – i od szwagra Ryszarda z rodz. Procesja

Sobota 10 czerwca

Godz. 800 + Tadeusza Wypycha – i od rodz. Góreckich

Godz. 1700 + Krzysztofa r. śm, Edmunda, Józefę, Szczepana waligórów, Mariannę, Andrzeja Graczyków, Zofię Kucharską Procesja

Niedziela 11 czerwca

Godz. 900 + Irenę, Józefa, Tadeusza Szczepaniaków, Ryszarda Biczysko, Wandę Krupa, Jana Bieganka

Godz. 1100 + Jadwige Długowską – i od rodz. Wyrwasów, Maciejewskich Procesja

Sprawozdanie z życia Parafii za rok 2022

Sprawozdanie parafialne za rok 2022

„Popatrz jak szybko mija czas! Życie twe też przeminie wraz!”. Te słowa pieśni uzmysławiają nam prawdę o naszej przemijalności, wędrowaniu … Za nami kolejny rok życia, który dopisujemy do swej ziemskiej księgi życia. Pytamy dziś jaki był ten mijający 2022 rok? Dla niektórych z nas był to rok szczęśliwy. Rok narodzin dziecka, zdania matury, rok zawarcia sakramentu małżeństwa czy zmiany pracy, załatwienia ważnych spraw zawodowych. Dla wielu osób ten rok naznaczony był lękiem, samotnością, cierpieniem i smutkiem. Szczególnie dla tych, którzy musieli pożegnać najbliższych, odchodzących do domu ojca. Przychodzimy dziś by zakończyć rok i zarazem rozpocząć nowy rok w naszym Wieczerniku, bo wiemy, że wszystko w rękach dobrego Boga…

Reasumując mijający rok pragnę podziękować Bogu za Jego opiekę nad nami i parafią. Wam drodzy parafianie dziękuję za wszelkie dobro, które wyświadczacie wobec parafii identyfikując się z nią. „Bóg zapłać” chorym za modlitwę i wsparcie. Jeszcze raz dziękuję wszystkim dobrodziejom parafii. Proszę także o wybaczenie, jeśli kogoś w czymkolwiek uraziłem, zraniłem czy zgorszyłem – serdecznie przepraszam. Proszę także Boga by mi przebaczył wszelkie zaniedbania. Wszystkim życzę Bożego błogosławieństwa i opieki naszej patronki św. Marii Magdaleny.                                                                                    ks. Mariusz, proboszcz

KOMUNIKAT

STANOWISKO RADY STAŁEJ KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI WOBEC DZIAŁAŃ JANA PAWŁA II ODNOSZĄCYCH SIĘ DO PRZESTĘPSTW SEKSUALNYCH WOBEC MAŁOLETNICH

W przestrzeni publicznej coraz częściej słyszymy pytania o postawę Jana Pawła II wobec dramatu wykorzystywania seksualnego osób małoletnich i bezbronnych przez duchownych, a także o sposób reagowania na tego rodzaju przestępstwa podczas jego pontyfikatu. Coraz głośniej stawiana jest teza, że Papież nie podchodził właściwie do tego rodzaju czynów i niewiele robił, aby ten problem rozwiązać, a nawet go ukrywał. Wydaje się, że panuje swego rodzaju moda na formułowanie tego typu opinii. Wpisuje się to w próby podważenia autorytetu Jana Pawła II, a nawet zakwestionowania jego świętości, potwierdzonej w procesie beatyfikacyjnym i kanonizacyjnym. W  konsekwencji stanowi to usiłowanie pomniejszenia znaczenia tego wyjątkowego pontyfikatu dla Kościoła, świata, kultury i człowieka.

Medialny atak na św. Jana Pawła II i jego pontyfikat znajduje także swoją przyczynę w nastawieniu do jego nauczania, wyrażonego chociażby w takich encyklikach, jak Redemptor hominis czy Veritatis splendor, a także w głoszonej przez niego teologii ciała, co  nie odpowiada współczesnym ideologiom propagującym hedonizm, relatywizm i nihilizm moralny.

W tej sytuacji uczciwe szukanie prawdy i dawanie jej świadectwa jest obowiązkiem każdego prawego sumienia. Spojrzenie na działania Jana Pawła II powinno uwzględniać kontekst historyczny i ówczesny stan wiedzy, a także uwarunkowania, w jakich on żył. Były one naznaczone przede wszystkim następstwami rewolucji kulturowej 1968 roku, odrzucającej obiektywne kryteria moralności i osobowej odpowiedzialności. Powszechnie głoszono, zwłaszcza w środowiskach uniwersyteckich Zachodu, że wszystko ma tę samą wartość i że, w konsekwencji, nie istnieje odtąd żadna różnica między dobrem i złem, prawdą i fałszem, pięknem i brzydotą. Obecnie pojawiają się nowe ideologie, które są spuścizną rewolucji 1968 roku. Podważają one chrześcijańską antropologię, której podstawową prawdą jest stworzenie człowieka przez Boga, jako kobietę i mężczyznę, na Jego obraz i podobieństwo. W sposób oczywisty walka z chrześcijańską wizją człowieka łączy się z próbami podważania wielkiego autorytetu, jakim na całym świecie cieszy się św. Jan Paweł II, który z ogromną mocą głosił tę wizję na wszystkich współczesnych mu areopagach.

Starając się zrozumieć podejście Jana Pawła II do problemu wykorzystywania seksualnego małoletnich, pragniemy pokazać konsekwentnie podejmowane przez niego działania.

  1. Już w początkach pontyfikatu w wprowadzonym przez Jana Pawła II w 1983 roku nowym „Kodeksie Prawa Kanonicznego” jednoznacznie zobligowano przełożonych kościelnych do karania sprawiedliwą karą członków kleru, będących sprawcami wykorzystania seksualnego małoletnich, nie wyłączając wydalenia ich ze stanu duchownego.

W 1992 roku Jan Paweł II ogłosił „Katechizm Kościoła Katolickiego”, który w artykule 2389 stwierdza, że „nadużycia seksualne popełniane przez dorosłych na dzieciach lub młodzieży powierzonych ich opiece” są grzechem, będącym „jednocześnie gorszącym zamachem na integralność fizyczną i moralną młodych, którzy będą nosić jego piętno przez całe życie, oraz pogwałceniem odpowiedzialności wychowawczej”.

  1. Prawdopodobnie pierwszy poważny sygnał o przestępstwach seksualnych popełnianych przez duchownych na szkodę osób małoletnich dotarł do Jana Pawła II z Kościoła w Stanach Zjednoczonych w 1985 roku za pośrednictwem nuncjusza apostolskiego w Waszyngtonie. Była to analiza dotycząca nieskuteczności dotychczasowych działań Kościoła w USA wobec sprawców wspomnianych przestępstw. O rzeczywistej skali tego zjawiska nie miano jednak wtedy pełnego wyobrażenia.
  2. Podczas wizyty ad limina episkopatu USA w 1993 roku Jan Paweł II zauważył, że biskupi nie byli jednomyślni w stosowaniu prawa karnego w odniesieniu do przestępstw seksualnych popełnianych przez duchownych. Dominowała tendencja do minimalizowania znaczenia prawa karnego w życiu wspólnoty kościelnej, a istniejące narzędzia prawne często nie były stosowane. Nie uświadamiano sobie również tego, jak głębokie i szkodliwe dla psychiki ofiar mogą być skutki tych przestępstw. W tym samym bowiem czasie w skali światowej rosły w siłę ruchy domagające się legalizacji pedofilii.

Po tej wizycie w liście do biskupów amerykańskich Jan Paweł II napisał: „kanoniczne kary, które są przewidziane za niektóre przestępstwa i wyrażają społeczną dezaprobatę wobec zła, są w pełni uzasadnione. Pomagają one zachować wyraźne rozróżnienie między dobrem a złem, przyczyniają się do moralnego zachowania, a także tworzą właściwą świadomość wagi popełnionego zła”.

W drugiej części tego listu Jan Paweł II przestrzegał przed traktowaniem zła moralnego jako okazji do sensacji. „Zło rzeczywiście może być sensacyjne, ale sensacyjność wokół niego jest zawsze niebezpieczna dla moralności” – pisał. Możliwe, że ten sposób myślenia Papieża był pewną konsekwencją wynikającą z jego polskich bolesnych doświadczeń, gdy pod rządami komunistów mass media były niejako urzędowo wrogie wobec Kościoła i częstokroć pojawiające się w niej informacje były po prostu kłamstwami i oszczerstwami. Postawa nieufności i niedowierzania wobec pojawiających się zarzutów dotyczących duchownych była zatem w dużej mierze uzasadniona, tym bardziej że w systemie komunistycznym były one często sposobem dyskredytowania pozycji i działania Kościoła oraz okazją do werbowania współpracowników spośród duchowieństwa.

  1. Wydaje się, że w okresie od połowy lat osiemdziesiątych do połowy lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku skandal wykorzystania seksualnego rysował się dla Jana Pawła II głównie jako problem Kościoła w Stanach Zjednoczonych i w krajach anglosaskich. Dlatego w 1994 roku wydał on indult dla Kościoła w USA, którego celem było zapewnienie większej ochrony dzieci i młodzieży poprzez uzgodnienie przepisów kościelnych z prawem amerykańskim. Dokument ten podniósł wiek ochrony osób małoletnich z 16 do 18 lat i wydłużył okres przedawnienia przestępstw wykorzystania seksualnego małoletnich do 10 lat od ukończenia 18. roku życia przez osobę skrzywdzoną. Dwa lata później, w 1996 roku, Papież wydał podobny indult dla Kościoła w Irlandii, skąd również zaczęły napływać informacje o przestępstwach seksualnych popełnionych przez duchownych.

Świadomość Papieża dotycząca skali i skutków tych przestępstw wzrastała zatem wraz z upływem lat. Stawało się dla niego coraz bardziej jasne, że biskupi i wyżsi przełożeni zakonni nie podejmowali adekwatnych i przewidzianych prawem działań oraz że nie radzili sobie z ich stosowaniem.

  1. Dlatego, pomimo posoborowych tendencji decentralizacyjnych, w 2001 roku Jan Paweł II wydał dokument Sacramentorum sanctitatis tutela dla całego Kościoła. Dziecko zostało w nim ukazane jako jeden z największych skarbów, który za wszelką cenę należy chronić. Krzywda wyrządzona dziecku w sferze seksualnej została uznana za jedno z najcięższych przestępstw kościelnych i zrównana z profanacją Najświętszego Sakramentu czy złamaniem tajemnicy spowiedzi. Aby uniknąć bagatelizowania tych przestępstw w ramach Kościołów lokalnych, Papież na mocy tego dokumentu ustanowił jurysdykcję Stolicy Apostolskiej nad wszystkimi przypadkami wykorzystania seksualnego małoletnich od momentu uprawdopodobnienia się przestępstwa i nakazał jego zgłoszenie do Kongregacji Nauki Wiary. Odtąd postępowania karne prowadzone w tych sprawach zostały zarezerwowane Stolicy Apostolskiej i po dzień dzisiejszy pozostają pod jej ścisłą kontrolą. Decyzja ta pokazała, że Jan Paweł II zdał sobie sprawę ze skali i globalnego charakteru kryzysu spowodowanego wykorzystaniem seksualnym dzieci i młodzieży. Ta zmiana w stosowaniu i egzekwowaniu prawa była prawdziwie bezprecedensowa. Z perspektywy czasu widać, że okazała się ona punktem przełomowym w walce Kościoła z przestępstwami seksualnymi we własnych szeregach. W ślad za tymi decyzjami Jana Pawła II Stolica Apostolska zobowiązała wszystkie Episkopaty do wprowadzenia szczegółowych norm postępowania w takich przypadkach, przy równoczesnym respektowaniu prawa świeckiego.
  2. Przejawem wzrastającej świadomości Papieża było jego przemówienie do kardynałów amerykańskich w kwietniu 2002 roku podczas spotkania, które było bezpośrednim następstwem fali ujawnień przestępstw wobec dzieci i małoletnich dokonanych przez osoby duchowne, sprowokowanej przez serię artykułów zamieszczonych w dzienniku „Boston Globe”. Dokonując diagnozy kryzysu, Jan Paweł II wskazał na ból osób zranionych przestępstwem. Ofiary nadużyć oraz ich rodziny zapewnił o „swojej głębokiej solidarności i trosce”. Zaznaczył przy tym, że zmierzenie się z tymi bolesnymi skutkami musi odmienić Kościół i uczynić go bardziej świętym. Podkreślił też, że kto krzywdzi młodych, jest tej świętości zaprzeczeniem i że „w kapłaństwie i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby małoletnich”. Za istotną część problemu uznał też fakt, że „wielu czuje się zranionych sposobem podejścia hierarchów do tych przestępstw” oraz ich „decyzjami, które w skutkach okazały się błędne”. Podana przez Papieża diagnoza kryzysu jest zatem jasna, a kierunek działań, które mają uzdrowić sytuację – jednoznaczny.
  3. Z przedstawionych działań Jana Pawła II wobec ujawniającego się coraz wyraźniej kryzysu wyłania się obraz Pasterza, który odważnie i zdecydowanie pragnął się z nim zmierzyć, będąc równocześnie świadomy, że kryzys ten może zagrozić zdolności Kościoła do właściwego pełnienia jego misji w świecie. Papież doszedł do wniosku, że tylko „Kościół, stawiający czoła problemowi wykorzystywania z jasnością i determinacją” może również pomóc społeczeństwu przeciwstawić się pladze przestępstw seksualnych wobec małoletnich i bezbronnych. Widząc, że wobec tego problemu punktowe odpowiedzi nie są wystarczającym rozwiązaniem, w 2001 roku Papież podjął decydujący krok i zmienił prawo, które stało się narzędziem dla całego Kościoła. Tą zmianą uruchomił proces oczyszczania Kościoła, kontynuowany przez jego następców: papieży Benedykta XVI i Franciszka.

Usiłując dzisiaj zrozumieć ówczesną sytuację, trzeba też uwzględnić dominującą wtedy także w Kościele mentalność dyskrecji. Jeśli więc nawet podejmowano jakieś działania, to jednocześnie panował lęk i opór przed ich transparentnym komunikowaniem.

Ponadto lektura raportu Stolicy Apostolskiej dotyczącego byłego kard. Theodora McCarricka każe stawiać pytania o to, w jakim stopniu Jan Paweł II był rzetelnie informowany przez powołane do tego organy, a w jakim stopniu pewne decyzje były podejmowane bez jego wiedzy na innych szczeblach władzy, zgodnie z kompetencjami. W każdym razie raport nt. McCarrica nie pokazuje jakiegokolwiek „tuszowania” czy „zamiatania pod dywan” przez Jana Pawła II przestępstw seksualnych, których dopuścili się duchowni.

Próba zrozumienia postawy i działań świętego Jana Pawła II może być dla nas szansą na uświadomienie sobie, że działanie Boże przechodzi przez zwykłe – uwarunkowane kontekstem dziejowym i osobistą historią – człowieczeństwo. Jest także dla nas drogą do głębszego zrozumienia świętości, która polega na heroicznym przeżywaniu wiary, nadziei i miłości. Papież wielką wrażliwością otaczał każdego człowieka, o czym świadczy jego życie i nauczanie. Ogłoszenie przez Kościół świętości człowieka nie jest stwierdzeniem jego bezgrzeszności, a tym bardziej bezbłędności, lecz uznaniem świadectwa jego więzi z Chrystusem, mimo i na przekór ludzkim ograniczeniom i uwarunkowaniom.

Bezspornym faktem jest, że Jan Paweł II był papieżem, który zgodnie z nabywaną wiedzą podjął zdecydowaną walkę z przypadkami wykorzystywania seksualnego dzieci i małoletnich przez niektórych duchownych oraz wprowadził obowiązujące w całym Kościele normy  rozliczania tego typu przestępstw, podkreślając, że w „stanie kapłańskim i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby młodych”. Rozpoczął jakże ważny i kontynuowany do dziś proces oczyszczenia Kościoła w tej sferze.

Jasna Góra, 14 listopada 2022 roku